เที่ยงคืน 15 ห้านาที channsoo (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)

เที่ยงคืนสิบห้านาที

ในวันที่โชคชะตาไม่เข้าข้างคนทั้งโลกพร้อมใจกันหันหลังให้วันที่มีเพียงตัวคนเดียวบนโลกกว้างใหญ่ใบนี้ เท้าเล็กๆ ของใครคนนึงกำลังก้าวเดินช้าๆ บนถนนเล็กๆ สายหนึ่งโดยไม่ได้คิดถึงจุดหมายเลยว่ากำลังจะไปที่ไหน เวลานี้เป็นเวลาเที่ยงคืน15นาทีแล้ว ใบหน้าขาวผ่องแต่เต็มไปด้วยแววตาโศกเศร้าที่ปิดบังไม่มิดถูกสาดส่องด้วยแสงจากดวงจันทร์ยามค่ำคืน ริมฝีปากเรียวบางกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ ครานึงราวกับว่าต้องการจะเย้ยหยันให้กับโชคชะตาที่อับเฉาของตัวเอง ความเงียบท่ามกลางอากาศหนาวของต้นเดือนธันวาคม ส่งผลให้ร่างบางสั่นเทาเล็กน้อยก่อนจะหยุดนั่งที่ศาลาข้างถนนอย่างเหม่อลอยสายตาทอดมองออกไปบนท้องฟ้าพร้อมกับหลับตาลงเบาๆ ให้สายลมหนาวกระทบใบหน้าของตัวเองราวกับว่ากำลังคิดอะไรมากมาย

ดาวินคือเด็กหนุ่มวัยเพียง 14 ปีเท่านั้น

แต่ชีวิตกลับพลิกผันจนน่าสงสารถึงเพียงนี้เดิมทีครอบครัวของดาวินคือครอบครัวที่แสนอบอุ่นมีพ่อ แม่ ลูก ที่รักและเข้าใจกันอย่างดีเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาเลยก็ว่าได้แต่แล้ววันนึงเมื่อผู้เป็นแม่จากไปไม่มีวันกลับทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อผู้เป็นพ่อนำใครอีกคนเข้ามาในบ้านและบอกว่าเธอคือแม่คนใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ของพ่อคือคนที่ทำดีกับดาวินทุกอย่างเป็นแม่ที่ดีเอาอกเอาใจ เป็นคนที่คอยให้กำลังใจเด็กน้อยเสมอแต่มันก็เกิดขึ้นแค่ตอนอยู่ต่อหน้าผู้เป็นพ่อเท่านั้น ลับหลังเธอกลับคือผู้ที่ทำร้ายดาวินจนมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด นอกจากจะด้านร่างกายแล้วจิตใจนั้นยิ่งโดนทำร้ายหนักกว่าร้อยเท่าพันเท่าแต่ไม่สามารถบอกเล่าต่อผู้เป็นพ่อได้เลย

ร่างบางนั่งถอนหายใจสักพักเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่พลิกผันของชีวิตตัวเองก่อนจะปรากฏเงาร่างของใครบางคนขึ้นตรงหน้า

"ดึกป่านนี้มานั่งทำอะไรคนเดียวแบบนี้มันอันตรายนะรู้รึเปล่า"

ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นภายใต้เงาจากแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมากระทบกับร่างสูงโปร่งของเขาจนน่ามองใบหน้าที่รับกับแสงจันทร์อ่อนๆ นั้นบ่งบอกได้ว่าเป็นคนนึงที่หน้าตาดีมากทีเดียว ผิวนั้นขาวจนมองเห็นใบหน้าได้รางๆ แม้จะมืดไปบ้างก็ตาม

ดาวินมองใบหน้านั้นอยู่นานอย่างเผลอไผล

ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ลอดออกมาจากหมวกเสื้อฮูดสีดำที่เจ้าตัวนั้นสวมใส่อยู่นั้นรับกับใบหน้าขาวๆ ส่งผลให้ใบหน้านั้นเปล่งประกายโดดเด่นช่างเป็นภาพที่หน้าหลงไหลเหลือเกิน

"ว่าไงพี่ถาม"

"....เอ่อออคือ"

"? "

ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ เด็กน้อยพร้อมมองออกไปยังดวงจันทร์อีกครั้ง

"มีเรื่องไม่สบายใจรึไง? ดึกป่านนี้ถึงมานั่งให้ยุงหามเล่นแบบนี้"

"มีเรื่องไม่สบายใจครับ"

ดาวินเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ไม่รู้ทำไมถึงเลือกพูดออกมาทั้งที่ไม่บอกคนแปลกหน้าข้างๆ นั้นก็ได้

"ระบายได้นะพี่จะไม่ถามชื่อเราส่วนพี่ชื่อชาล"

"..."

"ว่าไง"

"ผมดาวินครับ"

"รู้มั้ยเค้าห้ามบอกชื่อคนแปลกหน้าตอนเที่ยงคืนวันพระจันทร์เต็มดวง โดยเฉพาะเที่ยงคืน15นาที"

"ทำไมละครับ?? "

ดาวินเอ่ยถามอย่างสงสัยพร้อมกับหันไปสบตาแป๋วให้กับคนข้างๆ

"เพราะคนฟังอาจจะจำไม่ได้ไงมันดึกแล้วง่วงๆ เบลอๆ 555"

"แปลว่าพรุ่งนี้พี่จะลืมชื่อผมงั้นหรอ? "

"ไม่หรอกพี่จะจำเราได้ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม"

"งั้นก็ดีเลยเรื่องราวของผมมันน่าเศร้าและตลกในเวลาเดียวกันวันนี้ก็คงเป็นวันที่ผมแตกหักกับพ่ออย่างแท้จริง ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว"

-หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้-

"แกมันเด็กเลี้ยงไม่เชื่องแกกล้าใส่ร้ายแม่แกแบบนี้ได้ยังไง"

เสียงจากดนุพงษ์ผู้เป็นพ่อด่าทอมายังดาวินไม่หยุดหลังจากที่ผู้เป็นพ่อได้เห็นรอยฟกช้ำตามร่างกายของลูกชายตัวน้อยและคิดว่าดาวินนั้นไปมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนที่โรงเรียนตามคำบอกเล่าของ ชนากาญ ภรรยาแสนรักของตน

เมื่อดาวินบอกความจริงว่าตัวเองโดนทำร้ายจากผู้เป็นแม่เลี้ยงหรือชนากาญ กลับถูกดนุพงษ์ด่าทอและลงไม้ลงมือทำร้ายร่างกายถึงขั้นตบหน้าดาวินอย่างแรง

"ผมพูดความจริงผู้หญิงคนนี้ทำร้ายผมพ่อไม่เคยรู้อะไรเลยสักอย่าง"

"นี่แกกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรอไสหัวไปแกจะออกไปไหนก็ไป"

ด้วยควมโมโหที่ลูกชายนั้นขึ้นเสียงใส่ดนุพงษ์จึงหลุดปากไล่ดาวินออกจากบ้าน บ้านซึ่งเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก่อนสำหรับดาวินตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

"แม่ไม่เคยตบผม แม่ไม่เคยสักครั้งจะฟังคนอื่นมากกว่าผม ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้วพ่อกลับไม่เคยรักษาสัญญาที่ให้ไว้เลยสัญญาที่ว่าพ่อว่าจะเข้าใจผมให้มากที่สุด"

"ดาวิน!!! ......"

ดาวินวิ่งออกมาจากบ้านมาพร้อมรองเท้าแตะเพียงคู่เดียวโดยหวังแค่ว่าอยากออกมาให้พ้นเรื่องแย่ๆ นี้สักที

..........................................................

"ทำไมถึงเศร้านักล่ะแล้วนี่จะกลับบ้านรึเปล่าพี่เดินไปส่ง"

"ผมไม่มีบ้านให้กลับอีกแล้ว"

"แล้วคืนนี้จะหลับนอนยังไง"

"ผม..."

ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อน้ำตาของดาวินก็เริ่มไหลเป็นทางลงมาอาบแก้มใสทั้งสองข้างของเจ้าตัวร่างกายเริ่มสั่นเล็กน้องเพราะพยายามกดเสียง สะอื้นของตัวเองไว้

"อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเลยพี่ให้ยืมไหล่"

"พี่ครับผมไปกับพี่ได้มั้ยผมไม่อยากกลับบ้าน"

"พี่ยังพาเราไปด้วยไม่ได้หรอกรู้มั้ย"

"ทำไมละครับ"

"เอาเป็นว่าเที่ยงคืน15นาทีพี่จะมาหาเราตรงนี้ดีมั้ยถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็ออกมาคุยกันถือเป็นเวลานัดของเราพี่จะคอยรับฟังทุกอย่างเอง"

"ก็ได้ครับ ผมมาเจอพี่ได้ทุกวันใช่รึเปล่า"

"ได้สิ"

"งั้นตกลงตามนี้ครับเกี่ยวก้อยสัญญากัน"

ดาวินชูนิ้วก้อยข้างขวาของตัวเองขึ้นมารอให้อีกคนทำสัญญากันเพียงไม่นานนิ้วก้อยหนาๆ ของชาลก็เกี่ยวกับนิ้วก้อยของดาวินเป็นการทำสัญญากันว่าเค้าจะมาพบดาวินในเวลาเที่ยงคืน15นาทีของทุกๆ วัน รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของดาวินเจ้าเด็กน้อยวัย14ปีที่ตอนนี้ดูเหมือนจะลืมความทุกข์ใจไปชั่วขณะรอยยิ้มรูปหัวใจที่ฉีกยิ้มจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวนั้นช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูอย่างมากสำหรับชาลคนตัวเล็กไม่เหมาะกับน้ำตาเลยแต่เหมาะกับรอยยิ้มแบบนี้มากกว่า

..........................................................

การพบเจอของดาวินและชาลนั้นบทสนทนามักเต็มไปด้วยความทุกข์ของดาวินเสมอในทุกๆ วันคนตัวเล็กไม่เคยมีความสุขเลยสักนาทีที่อยู่ในบ้าน จนเหมือนว่าการออกมาเจอชาลคือสิ่งเดียวที่เป็นความสุขของดาวินในตอนนี้

ดาวินจะออกมาจากบ้านตอนเที่ยงคืนของทุกวันเพื่อมาพบกับชาลผู้ชายใจดีคนนั้นที่พบกันในช่วงฤดูหนาวต้นเดือนธันวาคมจนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึงปลายเดือนธนวาคมแล้วและวันนี้คือวันที่ 31ธันวาคม 2562 วันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ดาวินจึงมาพบชาลในเวลา 23.30 น.ด้วยเหตุผลที่ว่าเราจะนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่พร้อมกัน

"พี่ชาล"

คนตัวเล็กเอ่ยเรียกชื่อของใครอีกคนที่ตอนนี้ยืนหันหลังมาทางดาวิน ชาลมักจะใส่ชุดสีดำและฮู้ดตัวโปรดก็คงจะเป็นเจ้าฮู้ดสีดำตัวนี้ชาลชอบสวมฮู้ดและมักจะเอาหมวกของฮู้ดนั้นคลุมศรีษะตัวเองไว้เสมอจนเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวไปแล้วและมันก็เป็นภาพที่น่าจดจำอย่างมากสำหรับดาวิน

"มาแล้วหรอ"

"ครับวันนี้วินเอาพลุมาด้วยนะจะได้มาฉลองปีใหม่กับพี่ชาลไง"

"งั้นเราไปฉลองที่บ้านพี่ดีมั้ย? "

"ผมไปบ้านพี่ได้แล้วหรอครับ? "

"ได้สิทำไมถึงจะไม่ได้ล่ะ"

"ก็พี่บอกตอนเราเจอกันครั้งแรกว่าผมไปไม่ได้นี่หน่า"

"แต่วันนี้ไปได้แล้วไง"

"เย้!!!! ..เย้!!! วันนี้วินจะได้ไปบ้านพี่ชาลจะไปบ้านพี่ชาลกันนนน"

ดาวินกระโดดโลดเต้นกอดแขนชาลดุ๊กดิ๊กไปมาไม่หยุดพร้อมกับส่งยิ้มหวานอวดร้อยยิ้มรูปหัวใจมาให้ชาลจนเจ้าตัวอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้บีบจมูกแรงๆ ไปทีนึง

"โอ้ยย!! พี่ชาลวินเจ็บ"

"ก็เรามันซนไงไปกันได้แล้ว"

"ก็ด๊ะ"☹

..........................................................

บ้านของชาลเป็นบ้านทรงยุโรปทันสมัยด้านในตกแต่งอย่างหรูหาด้วยเฟอนิเจอร์ราคาแพง

ทันทีที่ดาวินเดินเข้ามาก็พบกับความตื่นตาที่ตัวเองไม่คิดมาก่อนว่าบ้านชาลจะหรูขนาดนี้

"พี่ชาลอยู่กับใครหรอครับ"

"พี่อยู่คนเดียว"

"โหบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้คงเหงาแย่เลย"

"ก็นิดหน่อยแต่พี่ชินแล้ว ไปดาดฟ้ากันเถอะพี่มีอะไรให้ดู"

หลังจากเดินขึ้นมาถึงบนดาดฟ้าของตัวบ้านดาวินก็พบกับงานปาตี้ขนาดเล็กประดับตกแต่งด้วยต้นคริสต์มาสขนาดย่อม แสงไฟหลากสีถูกตกแต่งโดยรอบ ด้านข้างของต้นคริสต์มาสมีตัวหนังสือเขียนตกแต่งไว้อย่างสวยงาม HAPPY NEW YEAR คือตัวอักษรที่ถูกตกแต่งไว้ โต๊ะอาหารสำหรับสองคนถูกวางไว้ริมดาดฟ้าเพื่อให้มองเห็นวิวด้านล่างได้ชัดเจนเทียนหอมที่ถูกวางไว้รอบๆ อย่างสวยงามนั้นส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกกุหลาบชวนให้หลงไหล อาหารและเครื่องดื่มที่ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยราวกับว่าทุกอย่างรอแค่ผู้ที่มาใหม่เข้าไปนั่งก็เป็นอันครบองค์ประกอบของงานค่ำคืนนี้แล้ว

"นั่งสิจะปีใหม่แล้วนะอีก5นาทีเองมานับถอยหลังกัน"

"พี่ชาลวินจะร้องไห้แล้วขอบคุณนะครับวินมีความสุขมากๆ มากที่สุดเลย"

คนตัวเล็กพูดทั้งน้ำตาพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างต้นคริสต์มาสการสวมกอดด้วยอาการร้องไห้ของคนตัวเล็กทำให้ชาลอดไม่ได้ที่จะกอดตอบพร้อมกับลูบลังเบาๆ ให้กับคนตัวเล็กเพื่อเป็นการปลอบโยน

5

4

3

2

1

"HAPPY NEW YEAR "

"HAPPY NEW YEAR "

"สุขสันต์วันปีใหม่นะครับพี่ชาลพี่ชาลคือความสุขเดียวของวินนะรู้มั้ย"

หลังจากนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ดาวินและชาลก็นั่งทานอาหารที่เตรียมไว้ก่อนที่คนตัวเล็กจะเอ่ยประโยคนี้ออกมาที่พูดไปแบบนั้นดาวินก็หมายความแบบนั้นจริงๆ ชาลคือความสุขเดียวของเค้าตอนนี้จริงๆ

"วินก็คือความสุขของพี่นะถ้าวันหนึ่งพี่จะต้องไปในที่ที่แสนไกลพี่ก็อยากพาวินไปด้วย"

"วินจะไปกับพี่ชาลจะไปทุกที่ที่มีพี่ชาลอยู่"

"มานี่สิคนดี"

ชาลยืนขึ้นพร้อมกับยื่นมือหนาไปหาคนตัวเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามเพื่อเป็นการชวนให้อีกคนลุกขึ้นมากับตน ดาวินยื่นมือไปจับมือประสานกันกับชาลก่อนจะลุกขึ้นตามคำชวนและเดินมาที่ขอบดาดฟ้าของตัวบ้านด้วยกันทั้งคู่ยืนอยู่ข้างต้นคริสต์มาสและรอบๆ ตกแต่งด้วยเทียนหอมกลิ่นกุหลาบที่หอมฟุ้งอยู่รายรอบ

ชาลนั่งลงบนพรมอินเดียผืนสวยพร้อมกับดึงให้ดาวินลงมานอนหนุนตักของตน

"อีก 3 นาทีจะเที่ยงคืน15นาทีแล้วเรามานับถอยหลังถึงความสุขของเรากันเถอะ"

"ยังไงหรอครับ"

"วินหลับตาสิ"

"ครับ"

"วินเชื่อพี่นะพี่รักวินรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอพี่ไม่อยากเห็นวินต้องทรมานอีกแล้วไปกับพี่นะ"

"ครับวินจะไปกับพี่วินจะไปทุกๆ ที่ที่มีพี่ชาล"

"เด็กดีเที่ยงคืน15นาทีแล้วหลับฝันดีไปด้วยกันนะครับ ดาวินของพี่จะไม่ทรมานอีกต่อไปแล้ว"

............................................................

ข่าวด่วน

08.00 น.ของวันที่ 1 มกราคม 2563 พบร่างหนุ่มน้อยวัย 14 ปี เสียชีวิตจากการกระโดดลงมาจากดาดฟ้าของบ้านเลขที่ 612 ซึ่งเป็นบ้านของนายปาร์ค ชาล อดีตนักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งเกาหลี เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เสียชีวิตโดยอุบัติเหตุรถชนเมื่อสองปีก่อน

ทราบภายหลังว่าผู้เสียชีวิตคือน้องดาวิน ลูกชายคนเดียวของคุณดนุพงษ์ เจ้าของธุรกิจอาหารรายใหญ่ของประเทศ คาดว่าผู้เสียชีวิตน่าจะเสียชีวิตไม่ต่ำกว่า 9 ชั่วโมงซึ่งเจ้าหน้าที่คาดว่าน่าจะราวๆ เที่ยงคืนที่ผ่านมา โดยร่างของผู้เสียชีวิตนั้นไม่มีรอยบาดแผลใดๆ ที่บ่งบอกถึงการกระโดดลงมาจากดาดฟ้าและไม่มีใครทราบอีกเช่นกันว่าผู้เสียชีวิตนั้นเข้ามาภายในบ้านได้อย่างไรเนื่องจากบ้านนั้นถูกล็อกอย่างแน่นหนาและไม่มีใครเข้ามาที่นี่อีกเลยหลังจากเจ้าของบ้านเสียชีวิตมีเพียงพ่อบ้านที่เข้ามาทำความสะอาดเดือนละสองครั้งเท่านั้น ซึ่งเจ้าหน้าที่ยังคงต้องสืบสวนหาสาเหตุกันต่อไป...

           ......THE END.....

เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากเพลงเที่ยงคืนสิบห้านาทีของ 25 hours จากความรู้สึกที่ฟังท่อน

"เที่ยงคืนสิบห้านาทีกับวันที่ฉันนั่งเหม่อ"

เลยรู้สึกว่าช่วงเวลานี้ถ้าเหม่อๆ เศร้าอยู่แล้วมีใครสักคนที่แสนดีโผล่มาเป็นความสุขสักช่วงเวลาหนึ่งก็คงดี ขอแค่ช่วงเวลาหนึ่งก็พอ....